لکنت درکودکان

هدف لکنت یک اختلال گفتاری است که در ابتدای زندگی، کمی پس از تکامل زبان به‌وقوع می‌پیوندد. لکنت از گسترده‌ترین اختلالات تکاملی است و کودکان مبتلا به لکنت، در فرایند عصبی دچار مشکلی هستند که زمینة ژنتیکی دارد و علائم آن درکودکی به‌صورت تولید گفتار منقطع با تلاش و در بیشتر موارد با شروع سریع همراه است. این اختلال اگر درکودکی درمان نشود، مقاوم می‌شود و مشکلات روانی، اجتماعی و آموزشی بسیاری ایجاد می‌کند. شواهدی از کارآزمایی‌های بالینی در حمایت از مداخلة زودرس در سال‌های پیش‌دبستانی وجود دارد. هدف این مطالعة مروری، علت‌شناسی لکنت کودکان و ارائة راهکارهای مداخلة زودرس برای درمان آنان است. روش بررسی برای انجام این مطالعة مروری، از سیستم جستجوی پایگاه‌های اطلاعاتی‌ای نظیر ایران‌داک، سایِنس‌دایرکت، پاب‌مد، گوگل اسکولار، پروکوییست، و آشا بین سال‌های 2014-2000 با کلیدواژه‌های لکنت کودکان، مداخلة زودرس ودرمان لکنت استفاده شد. یافته‌ها مطالعات فراتحلیلی نشان می‌دهد که احتمال بهبودی در کودکانی که مداخلة زودرس را دریافت می‌کنند،7/7 برابر بیشتر است. مداخلة زودرس توسط یک آسیب‌شناس گفتاری توصیه می‌شود. برخی کودکان مبتلا به لکنت بدون مداخله بهبود می‌یابند. با این وجود، تعداد این بهبودی‌ها مشخص نیست و پیش‌بینی این موضوع که در کدام کودک احتمال بهبودی طبیعی وجود دارد، ممکن نیست. نتیجه‌گیری بهترین نحوة برخورد با لکنت کودکان، پایش کودکان مبتلا به لکنت از نظر بهبودی طبیعی تا 1 سال قبل از شروع درمان است.